Σταχυολογώντας το μιλιμετρέ της αλήθειας

Μετρώντας το Γενάρη

Διαβάζοντας το γραμματόσημο στην πάνω δεξιά πλευρά και η σύσταση που σκιαγραφήθηκε εδώ.

Ο Γενάρης που επιθυμούμε και η μελαγχολία μας πίσω από το σκοτάδι.

Δημιουργώντας πάπυρους από επιχρυσωμένη σκόνη ανακαλύπτουμε το μεγαλείο της τυχαιότητας μας.

Υπό την σκέπη του εγώ, αποθησαυρίζουμε τα ασυνείδητα και υποσυνείδητα βιώματά μας και στιβάζουμε οργανωμένα ή άναρχα τις όποιες διασαλεύουσες εμπειρίες.

Σημειώνουμε κουκκίδες όμοιες, παρόμοιες και διαφορετικές στο μιλιμετρέ μιας ιστορίας, που είθισται να γράφεται αποκωδικοποιημένη στους εξαναγκασμένους συνεταιρισμούς των ανθρωπίνων λέξεων και επικηρύσσουμε την τέμνουσα των παρ’ ολίγων παραλλήλων.

Οι δογματικές αγκυλώσεις του μηδενός και του απείρου αποκαθηλώνονται στην εύλογη και μακροσκελή διαβίωση εκείνου του ορισμένου μεσοδιαστήματος, που μεταβάλλει την χρονικότητα και ιστορικότητα της διαπραγμάτευσης.

Η σημερινή εποχή αναδεικνύει την αδήριτη ανάγκη ύπαρξης διαχειριστικής επάρκειας τόσο από το ίδιο το άτομο όσο και από τους συλλογικούς εκπροσώπους του, έτσι ώστε να ανασυντεθεί γόνιμα το συνονθύλευμα των ετερόκλητων προτάσεων.

Εννοιολογικά το πρόβλημα προσδιορίζεται μέσα από την αναζήτηση της λύσης του και όταν αυτή μοιάζει να τίθεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου, αναμοχλεύεται ο ρους της ιστορίας προς τη σωστότερη διατύπωση πλέον του φαινομένου. Το φαινόμενο αυτοορίζεται μέσω της παρουσίας του και δεν επιδέχεται λύσης αλλά προσέγγισης. Έτσι, καθησυχάζεται η ανάγκη ευθυγράμμισης και εξαίρεται η σημασία της ερμηνείας και της προσέγγισης εκείνης της θελκτικότατης χρυσής τομής.

Η επικαιρότητα κοχλάζει από την ένταση των παθών και των λαθών της και ο λαός ως κριτής προσπαθεί να ιχνηλατήσει τη σκιά του status quo, επανεξετάζοντας το περιεχόμενο της ισορροπίας. Αγάπη, ισότητα, ειρήνη, ελευθερία, ασφάλεια, δημοκρατία, παιδεία, αξιοπρέπεια, ταυτότητα απεκδύονται το συνηρημένο του γνωστού και με ακανθώδη φυλλωσιά αποστρογγυλοποιούν τις γωνίες του κύκλου, που αενάως προσπαθεί να ορίσει την αρχή του.

Η οικονομία αντιμάχεται τους στρατηλάτες του οικοδομήματος της, και την ίδια πορεία ακολουθούν τυφλά η πολιτική, ο πολιτισμός και η κοινωνία. Συθέμελη η κίνηση των τεκτονικών πλακών του ιστορικού γίγνεσθαι κρούει με τα σεισμικά της κύματα την νηνεμία των καιρών.

Το ρήγμα είναι τόσο βαθύ, που απομαγεύει την αντοχή των υλικών του και ότι έμοιαζε στέρεο αποκαθαίρεται σε απλά συνεκτικό. Η αλήθεια και η αυταπάτη συγκρούονται σθεναρά μπροστά στην ευθυκρισία που χαρίζει η επίγνωση του περί εαυτού και περί κόσμου.

Πίσω στη Γη, συλλογίζεται ο σπόρος για τον ανθό. Ες αεί να δημιουργείς. Όσες θεομηνίες και αν εκφραστούν από εκείνους τους αληθινούς ή αληθοφανείς οιωνούς, να ελπίζεις στο ατέρμονο της αναγέννησης. Χαλεποί καιροί και άδηλοι προορισμοί εφορμούν στο μετέωρο του υλικού και του άυλου. Το επαρκές είναι άδηλο ή προφανές; Η ζεύξη του επιθυμητού και του δυνατού κατέληξε σε κυνήγι χιμαιρών μπρος στο συναπάντημα των αναγκών.

Η πρόοδος περιέχεται στη μέθεξη, όχι στη σύνθλιψη. Με τη σύνθλιψη ομογενοποιείς ουσίες, πρόσωπα, ιδέες και καταστάσεις. Η ήσσων προσπάθεια και η ημιμάθεια απομαγεύουν την ουσία. Η ουσία που εμπνέει, οφείλει να ξεχωρίζει ανάμεσα στους διαλύτες της, όποια μέθοδος απόσταξης και αν επιχειρηθεί. Η επιτυχία θα χαλκευτεί καλαίσθητα μέσα από την παιδεία των ανθρώπων της.

Το παράδειγμα μετασχηματίζεται, γιατί μετασχηματίζεται η ζωή. Η επικοινωνιακή γραμμή του χθες και του σήμερα έχει απολέσει το σήμα της.

Η νουθεσία γνωρίζει το μεταβαλλόμενο εαυτό της και προοικονομεί το διάφανο της μετάβασης στο άμορφο μέλλον. Το λογικό και το άλογο αναζητούν την άυλη, εξουσιαστική τους παρουσία. Οι νόρμες σφυρηλατούνται στο εκμαγείο των υπαρκτών επιταγών.

Η αντινομία, η κοινωνική δικαιοσύνη, η ελπίδα, η ηθική προδοσία και οι σκέψεις προκαλούν συγκρούσεις. Ο σεβασμός και η ευγνωμοσύνη για αρκετά πράγματα μπορούν να προστατεύσουν τον σημερινό κόσμο έστω και ψηλαφιστά.

Αναζητάται η προσπέλαση με ανθρώπινους όρους του βιώσιμου πελάγους που θα ξημερώνει το αύριο, που θα συνθέτει οργανικά την ισότητα και την ελευθερία των ατόμων σε μία δύναμη άνωσης προς την επιφάνεια του παγόβουνου και προς το φως.

Οι ατέλειες που ανακύπτουν, θα προσυπογράφουν το ρεαλιστικό της ζωής και θα εξαγοράζουν την συνέχεια προς το θεμιτό και το όμορφο. Η τελειότητα είναι μία ουτοπική δυστοπία.

Το φως υπάρχει, γιατί εκλείπει το σκοτάδι. Ο άνθρωπος ρέπει προς την πρωτοκαθεδρία του Ηλίου και όσο και αν επιβιώνει σαν αμφίβιο μεταξύ φωτός και σκότους, τροφοδοτείται μόνο από το απαστράπτον φως της δικής του, βαθύτατα προσωπικής αλήθειας.

Η ανθρώπινη αλληλεγγύη θα οραματίζεται πάντα την απόλεμη παρθενογένεση του κόσμου των Ανθρώπων.

Οι καρδιές ολοένα και θα ψηλώνουν. Αειθαλής η παρουσία της αγάπης θα διανθίζει τη ζωή στο διάβα των καιρών.

Και οι καιροί θα αλλάξουν, και ακόμα θα δεσπόζει άσπιλη στην καμάρα του αιώνα η εμπιστοσύνη. Ονοματίστηκε έτσι τιμής ένεκεν στον άνθρωπο που ακόμα προσπαθεί.

Σκέψεις που δεν με δυσκόλεψαν, μόνο για λίγο.

Βαδίζοντας προς έναν άλλον Γενάρη.

31 Ιανουαρίου 2024

Ανάργυρος Δ. Μαριόλης

Γιατρός στη Μάνη